“เชิญบ่าวสาวเข้าเรือนหอค่ะ”

　　เสียงของพิธีกรประกาศบอกแขกผู้มาร่วมงานซึ่งมีไม่มากนัก มีแต่ญาติผู้ใหญ่ของฉัน และญาติผู้ใหญ่ฝั่งของคุณปราบเท่านั้น งานแต่งของฉันถูกจัดขึ้นที่รีสอร์ตของคุณปราบที่จังหวัดเชียงใหม่ จัดแบบเรียบง่ายไม่มีพิธีรีตองอะไรให้ยุ่งยากมากความ เพราะท้องของฉันเริ่มจะโตวันโตคืน เวลาการจัดเตรียมงานก็มีน้อย

　　“แม่ฝากน้องด้วยนะคะคุณปราบ ใบบัวแม้จะหัวดื้อไปสักนิดแต่ก็ไม่ได้เกเรอะไร มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากันนะคะ”

　　แม่เอื้อมมือไปจับมือกับคุณปราบก่อนที่จะหันมายิ้มกว้างให้ฉันอย่างใจดีเหมือนทุกครั้ง โดยมีน้ำตาใสๆ คลอเบ้า ทำให้ฉันจะร้องไห้ไปด้วย

　　“ลูกเองก็เหมือนกันนะใบบัว มีอะไรก็ใจเย็นๆ ออกเรือนไปแล้วก็ดูแลตัวเอง ดูแลคุณปราบ เป็นแม่ที่ดีให้กับหลานๆ นะลูก”

　　“ค่ะแม่”

　　ฉันตอบรับพร้อมกับหันไปมองคุณปราบที่ทำหน้านิ่งมองแม่ฉันอยู่

　　พ่อของฉันเสียชีวิตไปแล้วเมื่อปีก่อน ส่วนแม่ฉันก็ขายผ้าซิ่นและเลี้ยงหลานให้กับพี่ชายที่ต่างจังหวัด โดยพี่ชายฉันมีอาชีพปลูกผักสวนครัวส่งขายที่ตลาด และยังมีสวนทุเรียนเป็นรายได้หลักอีกด้วย

　　พี่ชายฉันไม่ประสบความสำเร็จในชีวิตคู่เพราะต้องเลิกรากับแฟนสาวไป เนื่องจากความคิดเห็นไม่ตรงกัน ทำให้กลายเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ส่วนฉันน่ะเหรอกำลังจะเป็นแม่คน แต่งงานเสร็จก็ย้ายมาอยู่กับคุณปราบที่ไร่และรีสอร์ตกว่าร้อยไร่แห่งนี้

　　“รีสอร์ตรักยั่งยืน”

　　ด้านคุณปราบนั้นคุณแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่คุณปราบยังเด็ก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันที่ว่าเด็กนี่ต้องเด็กประมาณไหน เห็นที่มาร่วมงานก็มีคุณพ่อคุณปราบแล้วก็แม่เลี้ยงที่ดูแล้วก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าฉันสักเท่าไร

　　ก็แหงแหละนะ! ฉันรู้จักกับคุณปราบได้ไม่เท่าไร ท้องก็ป่องเป็นลูกโป่งจนได้แต่งงานกับคุณปราบซะแล้ว ที่บ้านเขาคงจะชอบฉันอยู่หรอกนะ

　　อยากจะบอกว่าฉันมีดีก็แค่หน้าตาและการศึกษาที่จบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยชื่อดังก็แค่นั้นแหละ ฐานะทางบ้านฉันเทียบคุณปราบแทบไม่ได้เลย ดูจากสายตาผู้คนที่มาร่วมงานวันนี้แล้ว ช่างยินดีกับการแต่งงานของฉันเหลือเกิน

ประชด

　　“เดี๋ยวให้คู่บ่าวสาวได้พักผ่อนในเรือนหอกันก่อนนะคะ”

　　สิ้นเสียงประกาศจากพิธีกรเท่านั้นแหละ เล่นเอาฉันยิ้มหน้าบานเลยทีเดียว เพราะตั้งแต่ตีสองฉันยังไม่ได้พักเลยสักนิด แล้วตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงสิบโมงแล้วจะไม่ให้เหนื่อยได้ยังไง ฉันคิดว่าช่วงเที่ยงแขกก็น่าจะเริ่มกลับกันแล้วล่ะ เพราะเราทำพิธีแต่งงานแบบเรียบง่ายมากๆ เหมือนจัดให้คนอื่นรู้ว่ามีงานแต่งงาน อารมณ์ประมาณว่าเป็นสามีภรรยากันแล้วนะจ๊ะ ก็แค่นั้นแหละ!

　　ณ ห้องเรือนหอ

　　“คุณปราบเหนื่อยไหมคะ”

　　ฉันหันไปถามคุณปราบที่นั่งบิดคอไปมาที่เตียง แต่กลับไร้เสียงตอบรับ นี่ฉันพูดคนเดียวอีกแล้วเหรอ

　　“เออ! หิวไหมคะ ใบบัวหิวมากเลย แต่ก็ง่วงมากกว่า”

　　ฉันถามเป็นมารยาทไปแบบนั้นแหละ รู้ดีว่าพูดไปยังไงคนที่สุดแสนจะเย็นชาแบบคุณปราบก็ไม่ตอบหรอก แถมยังทำท่าล้มตัวลงนอน หลับตานิ่งใส่อีก แล้วฉันจะนั่งนิ่งคุยคนเดียวทำไมกัน ก็นอนบ้างสิ เหนื่อยเหมือนกันนี่นา ได้เวลาพักก็ต้องพักซะหน่อย

　　ผ่านไปยี่สิบนาที

　　“ใบบัว ตื่น!!”

　　“ขอนอนอีกนิดนะ ง่วงมากเลย”

　　“ใบบัวตื่นได้แล้ว ออกไปรับแขกข้างนอกได้แล้ว”

　　เสียงของผู้หญิงที่คุ้นหูเรียกฉัน ทำเอาตาที่หนักอึ้งของฉันนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาดูอย่างช้าๆ เพื่อสำรวจมองไปรอบห้อง

　　“อ้าว คุณปราบล่ะคะแม่”

　　“คุณปราบออกไปนอกห้องรับแขก—ส่งแขกนานแล้ว แม่เห็นเราไม่ยอมออกไปก็เลยมาตามดู”

　　“ตายจริง! นี่หนูเผลอนอนหลับไปจริงๆ เหรอ แล้วทำไมคุณปราบไม่เรียกล่ะ” ฉันย้อนถามแม่

　　“แม่จะไปรู้ได้ยังไง หรือว่าพี่เขาเรียกแล้ว แต่เราไม่ตื่น ขนาดแม่เรียกเสียงดัง เรายังงอแงเลย”

　　ฉันยกปากยู่พร้อมกับส่ายหัวให้กับความไม่เอาไหนของตัวเอง เบื่อจริงๆ โรคขี้เซาเนี่ย ฮึ่ย!!

　　ฉันเดินออกมาจากห้องหอ พร้อมกับมองไปรอบๆ งาน คนเริ่มทยอยกลับกันแล้ว บางส่วนพากันถ่ายรูปเล่นภายในงานกันอย่างอบอุ่น

ที่อบอุ่นเพราะอากาศร้อน

　　“ใบบัว มาถ่ายรูปกันเดี๋ยวนี้เลยนะ”